کو تا دور بزند آفتابی به نشان دادن دم گنده موشی ترسیده
در اراضی کم درختِ پر سبز
خواب کردم تو جنگ کردی همه جا سفید کرد
تنه ای در بشود به جدایی پل تاب بیاورد از روی دو فاض
بیشتر بکش
دعوت نخی را از پهلو
نمی رود از روی هر چه سنگ بگوید بس تا گم کرده دویدم
ریخت برفی گلوله پر همه شان از فشار فوقانی اجتماع
به دار دست
خیس کرده ام به رو هِشتِ پگاه
به نزدیکی سه باری
ران با سر به شام رفته جلوتر
ترا من جبیلی
بیفت دور همین دور
کوب کوب آی!
دود دارد
لب های پر از سه زارینی به حرف بیاورد سر سرخی بیرون
سلام ....
سلام ...اول اینکه خانه نو مبارک وبعد اینکه بی گمان تو هم با وسوسه های این سیاورشن به جمع حرص خوران بلاگ اسکای پیوسته ای به هر حال منتظر حال گیری های بلاگ اسکای باش ...اما شعرت آن را چندین بار خواندم تا چیزی دستگیرم شود ( شوخی کردم ) البته کار بسیار خوبی بود با همان مشخصات زبانی مخصوص خودت که در این شعر هم آشکار بود زیبایی کارهای تو در نوع استفاده از زبان یا بهتر بگویم کلمات در شعرت است تو حتی واژه ها را از لحاظ جایگاه دستوری هم متفاوت می خواهی که البته زیبایی کار هم دقیقا در همین جاست: تنه ای در بشود به جدایی پل/ تاب بیاورد از روی دو فاض..
بازهم می آیم وبرایت می نویسم البته یادت باشد برای من چیزی نمی نویسی ....پیروز باشی ...بدرود
سلام ساجده جان. مرسی که به طومار سر زدی. موفق باشی عزیز.
با عرض سلام و ارادت...
سلام
خیلی جالبه...شعر های استثنایی و متفاوتیه..ادم واقعان میتونه حسش کنه...من که لذت بردم...موفق باشید
خوندم بد نبود ولی این قطعه هنری اراضی کم درخت را خودت می توانی بخوانی؟
بابا خیلی ریز نوشتی