جدا تن که از جدا جهتی کن اد بالا انگیز

- تابستان از دو نقته ی گیلاس چشمی اش     دار ام نمی رسی ام

هر چند تا  تاب از دور    دست رفته می برد دور تا سکنای کمان جو              پنجه می کنی                که           

کوه ها گشاد آمدند        هشتا  هفتا        چمن دار در پهنه ی پرته

باد باداک ها ابر کن اند درا هم   من را هم تو منگ و پر رنگ در شکست لب های

تو در تو هزار جور حرمان      ماه غباری نیمه کج تاب -