و دوم کتاب

قه یه ا دار و رار نه این بود هر چه بی نم تو بی نم      

 

شامل دردی رنجی ده  از بی نسبتی درنرمک آی لب خی سی ده به تف  

          غرقه کنی    

                           سوراخ می پی چد به نوح

از سر کوهی سه رنگ سرخ  با در کشتی

                                                    پرت امی انداخت به پا بندی گنو تا زمین پیدایی  داد  در تنی لخت

   جفتی که بی اندازد پای کفش

                                                            یخ زده نوک دماغی را دست گیر

دهان گیر

 سر از خوشی دارد در پا  جای

  ابراهیم

       موسا

       عیسا

       محمد

      مه دی

شاعر مرده تکلیف جهان کلمه او چیست

 نه می توانی بر ام به گردانی از جریان موی رگ های که چشم را خون می دهند  

سرخ رنگ ها به ته محو دو چاره شده اند که سوخته تب در رهایی تن رها رها  

که بخار می بی نی 

و تسلیمی با دست های بسته در بغل  

هر جا بری پی دا شدنی زمینی    با لب ها من ماتیکی ماسیده -  

نمی دونم این که هر وقت شعری می خاند گریه بود و من را همیشه غم گین می کرد و هم چنان دارد گریه می کند با سر تکان های بی شمار   

۵ شنبه روز به تاریخ ۲۲ اسفند ۸۷ شعر خانی در مرگ شاعر علی تسلیمی در خانه شهریاران جوان با شعر خانی شاعران مسعود فرح  ولی رضایی  موسا بندری  سعید آرمات  ساجده کشمیری  محمد ذوالفقاری  امین امیری  غلام حسین ترکمان و جواد قاسمی انجام می شود -