قه یه ا دار و رار نه این بود هر چه بی نم تو بی نم      

شامل دردی رنجی ده  از بی نسبتی درنرمک آی لب خی سی ده به تف  

          غرقه کنی    

                           سوراخ می پی چد به نوح

از سر کوهی سه رنگ سرخ  با در کشتی

                                                    پرت امی انداخت به پا بندی گنو تا زمین پیدایی  داد  در تنی لخت

   جفتی که بی اندازد پای کفش

                                                            یخ زده نوک دماغی را دست گیر

دهان گیر

 سر از خوشی دارد در پا  جای

  ابراهیم

       موسا

       عیسا

       محمد

      مه دی