زودی یکی شبی به فرایت می رسد     اسف با ناک اضافه     دی میان ناف تو خالی

انگشت به بر      وقتی ماه را می بی نی         کجای سر من است

نشسته امن در چشم گرد      به گرد

خلق تو ام     عدم از من پی می ریزد

این نه شکل شگرف زمین است

به گرد

شکل بایسته ی خاک ام جمع آوری شده     در گرد حرامیت فرضی 

فقط فرض نیست    دایره ام       بر

لب های تو کلفت و نازک تف و فراوانی شب 

به رس ام

در من قاطی    که می شوی     چشم گرفته   تویی   نمی گیرام تویی

چرخه ی آخر یدی        روی پوست نازک گردن این دندان یخی را به رعشه رها می اندازد

تا پای شصت اک

سر که به کشی دیدنی است    تنیده ی     یکی تنی رها نمی کند

رها نمی کند       رها نمی است از دهنی تنی

به وال ام گم بی افت ام در سیاهی ها

هی ها ماتیک خورده ی گردن ات حرف از منی می زند در قالبی درشت تر