چه قدر قدر تخت خالی توالت سفید سفید ملافه نه دانسته
پایه نیستی پای داری در ایستگاه نمی رساندمان
در تن هایی باز از پشت بیمارستان ظهر داره به شود
قفسه ها خاب اند و سوسه ته کمد منو می گرده بی روسری بریده پا
روز بر می گرده به صفحه ی گوشت آلوده به دولب خیس ناک از
چسپ اکی در لبه ی شب
باد از هر چی به گی از دنباله تا خیابان رو از کاغذ به پرونه