جهان راه به جایی نمی برد
در دور ترین کوه ها هم
می نالد گو زن
( راهب فوجیوارا توشینارا) ۱۲۰۵-۱۱۱۴
ناله ی گوزن نر در کوه های تهی
چنان رسا
پژواکش گویی پاسخی از گو زن ماده
( اتو یاکا موچی)
یکی کم از قدی ماتم تمام ده روز
از سفیدای ملحفه شروع کرد رفت زیر لامپ
وقت هایی که حشره نبود بپرد پشت پرده با یک لنگه کفش
تا گفته شده باشد!
زن هیچ مرد نمی شود بخاطر لباسی که در خشکشویی کسی جا ماند و قرمزی رفت در پهنای سفره
قدم پشت پا نمی زند تا بیاید آخرای ورد خوانی
دیده نشد از برفکی لنزکی قبوله افتاد نقل ریخت
پشت خطی درشت
دهنه کلی رنگ خورد تا به خلوت زد کنار پرده
بی صاحب از پنجره آمد و شد کرده
با این همه پارچه به دست بی چمدان ندید پشت تابلو را هم جا می شد
سه بیل در بیاورد در سرِ زمین هایی که ملک یشوار سینگ هم میل نکرد با پاهای سوراخ ملکوت بکارد کود بدهد سبز شود دور سرش
دو تا مرغ سوخاری کنی هیکل دهم شود
از بعلاوه چوب بلند کند به آرامی میخ های قیافه دار
بی شکل زیر سایه ی زهره دست نوشت سلاخی افتاد به دل زدگی
پر شده از گنجشک ته کاسه اطلس بچرخد بی وقت
ایستاده باشی آماده نباشم سبزه ای که به دهانت شیرین بیاید
بعد
به خدای کلمه حوصله رفته به آخرای وسط خطای انگشت گرد شده ام
نمی بی نی! هم الان هم زلزله به روی سری ام باز بسته اند
بی توگی اینجور به هم می زند
گره ای دیگر باز کند بزند عطر گیج بیفتی به سرت بخورد برنگردی .
زیر هر چی تکان به بار باد بادی
بی شکل می افتم با جیغ مرچه ای دم کلفت
صورت جلسه را زیر فرش می گیرد برای کلفتی ازماداگاسکار نبیند شوی فیلیپینی اش دماغی دارد همه چیزمان را بکشد بالا حتی لباس زیر های مرغوبی که از کشتی آوردی
یادت بی آر ایکس لارجشان را چند قدری خندیده باشیم زیر مهتابی که کاسه ی خرما حرفهایش را از کشور
هسته ای می زند
لو داریم دور می شویم از وطن پیرآهن هم شدن
تو زیر شلوارت را همیشه پشت در انداخته ای